آیت الله خامنه ای درباره ابوالحسن نجفی چه گفت؟

Rate this post
نیم نگاهی به دغدغه مشترک بین رهبران و روشنفکران
آیت الله خامنه ای درباره ابوالحسن نجفی چه گفت؟

رئیس جمهور در روزهای جنگ از خیر این کتاب نگذشت، در همان چاپ اول، کتاب را خواند و نظراتش را درباره آن در حاشیه اش نوشت و برای نویسنده فرستاد. یادداشت های حضرت آیت الله خامنه ای این قدر مهم بود که ابوالحسن نجفی خود را مدیون ایشان می داند.
خبرگزاری فارس: آیت الله خامنه ای درباره ابوالحسن نجفی چه گفت؟
به گزارش خبرگزاری فارس، پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه ای در پی درگذشت ابوالحسن نجفی مترجم و زبان شناس ایرانی مطلبی به شرح ذیل منتشر کرده است:
در تکوین عالم گویا اینطور مقدر است که هر نویسنده ای تنها با یک اثر نام ور شود. و چه بسیار قلم دارانی که فراوان در فراوان تألیف نموده اند اما نام هیچکدام بر حافظه ی فرّار تاریخ و فرهنگی باقی نمانده است. ابوالحسن نجفی بی گمان یکی از همان نویسندگانی است که با یک کتاب نامی جاودانه یافت: «غلط ننویسیم»
ابوالحسن نجفی واقعاً نجفی بود. پدرش مجتهد بود و همین شد که طالع تولدش او را از ایران به عراق رساند. نجفی در اصفهان دیپلم گرفت. در تهران به دانشگاه تهران رفت و شاگردی ناتل خانلری را کرد. بعد به فرانسه رفت و از سوربن فوق لیسانس گرفت. نویسنده ای که عمر خود را بر آن گذاشت که زبان فارسی پیراسته باقی بماند، خود علاوه بر پارسی، فرانسه خوانده بود و زبان شناسی می دانست.
نجفی تولیدات زیادی داشت. او  در عمر 86 ساله خود 5 کتاب تألیف کرد که همگی در رسته ی زبان و ادبیات فارسی بود. و 20 کتاب را به فارسی برگرداند. اما مشهورترین و پرمخاطب ترینش همان کتاب «غلط ننویسیم» است. کتابی که در سال 66 در مرکز نشر دانشگاهی منتشر شد. کتابی ریزنگر و پرجزئیات، از اشکالات و اشتباهات رایج در زبان فارسی. کتابی که نمونه مشابهی _حداقل  با این قدرت_ نیافت و از همان سال اول انتشار، آماج بحث و نقد و نظر زبان شناسان، ویراستاران و نویسندگان واژه پرداز قرار گرفت. نقدها و حرف های موافق و مخالف درباره اش تا سال 93 و تا امروز ادامه یافت.
آن سال ها که حوصله ی اصحاب قلم اجازه ی حاشیه نگاری و تعلیقه زدن به آثار مکتوب را داشت «غلط ننویسیم» از سوی بسیاری از اندیشمندان و فارسی پژوهان مورد تحشیه قرار گرفت. از آن جمله بهاءالدین خرمشاهی و…

 اما نکته ی جالب، توجه رئیس جمهور وقت آیت الله خامنه ای به این کتاب بود. رئیس جمهوری که در روزهای جنگ تحمیلی از خیر این کتاب نگذشت، در همان چاپ اول، کتاب را خواند و نقطه نظراتش درباره ی آن را در حاشیه اش نوشت و برای نویسنده ی آن فرستاد. یادداشت های آیت الله خامنه ای اینقدر مهم بود که ابوالحسن نجفی خود را مدیون ایشان می داند و در پیشگفتار چاپ سوم کتاب می نویسد:
چاپ اول و دوم این کتاب مورد توجه و استقبال عامه ی خوانندگان قرار گرفت و علاوه بر نقدهای متعددی که در مطبوعات مختلف درباره آن نوشته شد نامه های بسیاری نیز از داخل و خارج کشور به دست نگارنده رسید که در آنها موارد نادرست یا ناقص کتاب را متذکر شده یا استدلال و شرح و بسطی را سست یافته یا مهم تر از همه ی نکته هایی را خاطرنشان کرده بودند که حقا می بایست به مطالب کتاب افزوده شود. از جمله این بزرگواران به ذکر نام چند تن که بیش از همه خود را مدیون آنان می دانم اکتفا می کنم: حضرت آیت الله خامنه ای و… و. اگر این چاپ مزیتی بر چاپ های نخست داشته باشد در درجه ی اول مرهون عنایت این بزرگواران است.(بهمن 1369)
شاید بسیاری گمان کنند رهبر انقلاب اسلامی منطقا و اصولا رابطه ی قدیم و قویمی با روشنفکران غرب رفته و مترجمان آثار داستانی نداشته اند، اما رهبر انقلاب به نیکی نجفی را می شناخت و نقاط پرقدر کارنامه ی رنگین او را پاس می داشت. آیت الله خامنه ای بعدها از ترجمه های برخی آثار توسط وی به نیکی یاد کرد و ابوالحسن نجفی را مترجمی کاردان دانست. ایشان خطاب به اعضای شورای عالی ویرایش زبان فارسی در صدا و سیما فرمودند:
این کتابى که جناب آقاى نجفى چند سال پیش نوشتند – «غلط ننویسیم» – من همان وقت آن را گرفتم خواندم و حواشى یى هم بر آن زدم. در این کتاب دیده ام که ایشان با همه ى دقتى که دارند – که واقعاً هم بجاست – جاهایى مى گویند که مثلاً این واژه غلط است، اما دیگر جزو زبان شده است و نمى شود آن را کارى کرد؛ نمونه هایى هم ارائه شده است که حق با ایشان است. وقتى چیزى جزو زبان شد، نمى شود آن را از بدنه ى زبان بیرون کشید؛ این اصلاً عملى نیست. با بیرون آوردن آن واژه، اختلالى به وجود مى آید؛ لیکن این خودش یک مصیبت است. ما نباید بگذاریم یک غلط، جزو زبان بشود.
ابوالحسن نجفی یک دوباری در جمع اعضای پیوسته فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی به دیدار رهبر انقلاب آمده بود. اینکه آیا دیدار و گفتگویی مجزا هم داشته اند یا نه؛ به کنار؛ اما زبان های زنده دنیا زنده نمی مانند مگر اینکه رهبران کشورها به آن اهتمام ورزند و نویسندگان چیره دست آن را پاس دارند.
یادداشت: مهدی نوری
منبع: خبرگزاری فارس

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *